Określenie polodowcowej migracji świerka pospolitego [Picea abies (L.) Karst.] w Polsce na podstawie markerów molekularnych

Naturalny zasięg świerka pospolitego w Polsce został uformowany w wyniku polodowcowej migracji gatunku z refugiów. Refugium zachodniorosyjskie ukształtowało zasięg północno-wschodni, a refugium karpackie ukształtowało zasięg południowy. Oba zasięgi rozdziela "strefa bezświerkowa" o nie ustalonym pochodzeniu. Istnieją różne hipotezy dotyczące pochodzenia dyjsunkcji w zasięgu świerka. W świetle najnowszych badań najbardziej prawdopodobna wydaje się teza o ciągłym, w sensie historycznym, zasięgu świerka. Celem pracy było wyznaczenie prawdopodobnej strefy kontaktu obu dróg migracyjnych świerka pospolitego oraz odniesienie się do istniejących tez dotyczących genezy jej powstania. W badaniach genetycznych wykorzystano matecznie dziedziczone marker ynad1b/c oraz mt15 -D02. Wyniki przeprowadzonych w 59 populacjach analiz genetycznych wykazały, że "strefa bezświerkowa" jest de facto strefą mieszania się obu zasięgów świerka pospolitego. Oznacza to, że zasięg tego gatunku należy rozpatrywać wyłącznie jako ciągły.