Badania miały na celu poznanie budowy morfologicznej warstwy wosku epikutykularnego na liściach wybranych gatunków z rodzaju Salix, sprawdzenie, czy istnieją różnice między gatunkami w wykształceniu tej warstwy, ocena przydatności cech mikromorfologii liści w badaniach taksonomicznych, określenie formy warstwy woskowej liści w różnych strefach pędu oraz stopnia jej wykształcenia w zależności od stadium rozwoju blaszki liściowej.
Materiałem do badań były liście 36 gatunków wierzb występujących w Polsce oraz za granicą, a także niektóre mieszańce (Salix acutifolia, S. alba, S. alpina, S. amplexicaulis, S. arctica, S. armeno-rossica, S. aurita, S. caprea, S. cinerea, S. daphnoides, S. dasyclados, S. elaeagnos, S. eriocephala, S. fragilis, S. hastata, S. helvetica, S. herbacea, S. lapponum, S. myrsinifolia, S. myrtilloides, S. pantosericea, S. pentandra, S. phylicifolia, S. polaris, S. purpurea, S. repens, S. reticulata, S. retusa, S. schwerinii, S. silesiaca, S. starkeana, S. triandra, S. turanica, S. udensis, S. viminalis, S. xanthicola, S. alba × fragilis, S. amplexicaulis × xanthicola, S. pentandra × fragilis, S. purpurea × viminalis).
Badania wykazały, że:
1. Powierzchnia doosiowa liści badanych przedstawicieli rodzaju Salix pokryta jest jednorodną warstwą gładką.
2. Warstwa woskowa na powierzchni odosiowej bądź wykształcona jest w postaci warstwy gładkiej, bądź pokryta charakterystycznymi strukturami, dla których wprowadzono termin „konikoid".
3. Konikoidy są strukturami zbudowanymi z pasm wosku, które zbiegają się w swej szczytowej części. Cechują się różną wielkością, czasem także stopniem zwartości (upakowania filamentów woskowych).
4. Konikoidy wykształcają się w trakcie rozwoju blaszki liściowej. Zaproponowano model ich powstawania.
5. Istnieją różnice międzygatunkowe w wykształceniu warstwy wosku epikutykularnego po stronie odosiowej liści, co pozwala na pogrupowanie badanych taksonów w cztery kategorie: (1) o warstwie woskowej w postaci warstwy gładkiej, (2) z konikoidami dużymi, (3) z konikoidami średnimi oraz (4) z konikoidami drobnymi.
6. Forma wykształcenia się warstwy woskowej może służyć jako dodatkowa cecha w diagnostyce gatunków wierzb, jednak nie wiąże się z przynależnością danego taksonu do określonego podrodzaju, a jej związek z podziałem rodzaju Salix na sekcje jest w większości przypadków słaby.
7. Budowa warstwy woskowej zależy od pozycji liścia na pędzie. Na najwcześniej pojawiających się liściach jest ona rozwinięta słabo. Na kolejnych liściach struktury woskowe wykazują charakterystyczne dla danego gatunku budowę i rozmiary. Na liściach młodych, niezupełnie jeszcze wyrośniętych, proces formowania się wosku trwa, toteż nie wykazują one cech obserwowanych na blaszkach dojrzałych, charakterystycznych dla danego gatunku.
8. Nie wykazano istnienia związku pomiędzy rozmiarami właściwych komórek epidermalnych, grubością kutykuli oraz jej ultrastrukturą a występowaniem konikoidów.