| Nazwa polska: |
CYPRYŚNIK BŁOTNY |
 |
| Nazwa angielska: |
BALD CYPRESS |
| Nazwa łacińska: |
Taxodium distichum (L.) Rich. |
| Naturalne występowanie: |
południowo-wschodnie rejony Stanów Zjednoczonych |
| Wysokość: |
do 50 m w ojczyźnie, a w Polsce zaledwie do 25 m |
| Charakterystyka: |
W ojczyźnie drzewo to rośnie zwykle na bagnach i terenach zalewowych. Korona cypryśnika jest regularna i gęsto ugałęziona, a pień pokryty włóknistą, cienką, brązowoczerwoną korą. Pędy zróżnicowane są na długo- i krótkopędy. Igły są miękkie, jasnozielone, długości 5-17 mm, ułożone skrętolegle. Jesienią przebarwiają się na rudobrązowo i opadają wraz z krótkopędami. Niepozorne kwiaty pojawiają się w marcu i kwietniu. Niewielkie, kuliste szyszki sklejone są czerwoną, aromatyczną żywicą; dojrzewają jesienią. |
| Ciekawostki: |
Cypryśniki rosnące na bagnach lub otoczone wodą wykształcają pneumatofory, czyli tzw. korzenie oddechowe. Są to pniaczkowate twory wyrastające pionowo w górę z korzeni znajdujących się tuż pod powierzchnią ziemi. Spełniają funkcję napowietrzania systemu korzeniowego oraz kotwiczą potężne drzewa w bagnistym gruncie. Dawniej Indianie z pneumatoforów robili ule. W Arboretum Kórnickim znajduje się najstarszy i największy okaz cypryśnika błotnego w Polsce. |
