Najsłynniejszym drzewem w Kórnickim Arboretum jest cypryśnik błotny z jego charakterystycznymi korzeniami (pneumatoforami) wyrastającymi ponad powierzchnię ziemi. Do Kórnika sprowadzony został w 1845 roku i jest najsłynniejszym cypryśnikiem błotnym w Polsce.

Jest to gatunek naturalnie występujący w południowo-wschodniej Ameryce Północnej gdzie rośnie na bagnach, w dolinach rzek, na terenach zalewowych. Rosnąc w bagnistej glebie wytwarza tzw. pneumatofory, korzenie wyrastające z ziemi pod jego koroną, służące do wentylowania systemu korzeniowego, zanurzonego często w wodzie. Pierwsze cypryśniki zostały sprowadzone do Kórnika przez Tytusa Działyńskiego – twórcy nie tylko przebogatej biblioteki kórnickiej, ale również kolekcji drzew i krzewów.

Tytus Działyński, który, jak wynika z jego listów, bardzo lubił cypryśniki błotne, po raz pierwszy sprowadził ten gatunek do Kórnika w 1845 r. Posadził (być może osobiście) w tym okresie kilka drzew cypryśnika, z których do naszych czasów pozostały tylko dwa, z których jeden stał się najsłynniejszym drzewem naszego arboretum i wykształcił widoczne od strony wilgotnej łąki pneumatofory – korzenie przypominające „pniaczki”. Niektórzy wierzą, że korzenie te przynoszą szczęście i spełnienie marzeń, szczególnie tych matrymonialnych…

Cypryśniki to wysokie drzewa, w ojczyźnie dorastają nawet do 50 m wysokości. Jesienią ich igły przebarwiają się na pomarańczowo i opadają.